De nieuwe paarse coalitie van VVD en PvdA gaat met haar opgestelde woningmarktplannen het zogenaamde scheefwonen aanpakken. Woningbouwcorporaties mogen de huur voor mensen uit de middenlaag met een modaal en bovenmodaal inkomen extra verhogen. Dat zijn de partijen overeengekomen in hun regeerakkoord, melden bronnen rond de formatie. De huurverhoging wordt afhankelijk van het inkomen. Tot een huishoudinkomen van 33.000 euro zou de huur - bovenop de inflatie - met 1,5 procent verhoogd worden. Tussen de 33.000 en 43.000 euro zou dat 2,5 procent worden en boven de 43.000 euro zou de huur naast de inflatie zelfs met 6,5 procent omhoog gaan. De grens tot waar verhoogd mag worden, is de maximaal redelijke huurprijs die op jaarbasis voortaan 4,5 procent van de WOZ-waarde zou gaan bedragen. Die grens zou echter niet gaan gelden voor gezinnen ten getale van bijna een half miljoen met een huishoudinkomen van meer dan 43.000 euro. Bij hen zou de verhuurder met de huurverhogingen onbeperkt mogen doorgaan tot hun vertrek uit het betreffende huurhuis.
 
Het vorenstaande betreft de huurbelastingplannen voor de gereguleerde sector. De forse huurverhogingen dienen mede ter bekostiging van de aan de woningcorporaties op te leggen verhuurderheffingen.(1) Wat er eigenlijk qua huurprijs met geliberaliseerde huurwoningen gebeurt, is niet bekend. Thans is een huurquote van 40% aldaar reeds doodgewoon. Boven de inflatie gaan de huren structureel volgens het CPB gemiddeld nog tien procent extra omhoog. In alle koopkrachtplaatjes van het CPB wordt overigens het effect van onderscheiden huurverhogingen buiten beschouwing gelaten. Het wordt als gemiddelde verrekend in de inflatiecijfers. Zo stuwen hoge huren de inflatie op, maar ook omgekeerd jaagt inflatie de huren op zolang huurprijzen geïndexeerd blijven.

De inkomensafhankelijke huurvoorstellen komen neer op een verheviging van de sociaal-fiscale discriminatie tussen enerzijds gewone huurders en anderzijds woningbezitters die door de politiek bij de belastingherziening van 2001 ingevoerd is. Toen kwam er ondanks ernstige bedenkingen van enige fiscalisten tegen nieuw, schrijnend fiscaal onderscheid geen verzet vanuit de gevestigde orde, inbegrepen de Woonbond. Deze belastingherziening, destijds opgesteld door Zalm en Bos, behandelt burgers zonder eigenwoningbezit ten opzichte van huiseigenaren als volkomen ongelijkwaardig.(2)

De regering Rutte II is op 5 november geïnstalleerd.


27 oktober en 5 november 2012

Alle overheidsmaatregelen die de koop-,  huur-, bouw- en grondprijsstijgingen bevorderen en opstuwen zullen ongedaan en afgeschaft dienen te worden zodat teruggekeerd kan worden naar een voor alle burgers betaalbaar en bereikbaar woningbouwstelsel met normale prijsstellingen en zonder subsidiëringen. De politiek dient zich afzijdig te houden van handhaving, bescherming en bevordering van het eigenwoningbezit en de opgebouwde vermogenswaarde ervan. Die waarde zou evenals vroeger in box 3 te belasten zijn, gelijk spaargeld en aandelen. De invloed van politiek gestuurd regeringsbeleid op de woningmarkt heeft in het voorbije tijdvak van 2008 tot 2013 al laten zien hoe milde onthouding van maatregelen al leidt tot daling van prijzen bij koop en forse inmenging tot stijging van prijzen bij huur. Politiek is derhalve ook een normalisering van de woningmarkt bij een andersgericht beleid zeer wel mogelijk.

Van links tot rechts is er grote overeenstemming bij de politieke partijen over welke groepen in de samenleving door politiek beleid begunstigd moeten worden, welke gunsten dan vervolgens verhaald worden op de andere groepen door forse extra lastenverzwaringen. Dat zijn al te dikwijls de lagere en middelbare inkomensgroepen uit de middenlaag en dan natuurlijk vooral de niet of nauwelijks geörganiseerden en meest weerlozen uit die middenmoot zoals huurders, gepensioneerden en ouderen zonder inkomsten uit tegenwoordige arbeid.  Kortom met name middengroepen die hun door politiek beleid toegebrachte schade nergens kunnen compenseren en niet snel de straat op zullen gaan om te protesteren. Deze groepen zijn er de laatste jaren tijdens paarse en rechtse kabinetten telkens percenten in koopkracht en bestedingsruimte op achteruit gegaan terwijl de groepen met de hoogste en laagste inkomens, de huishoudens met een ruim dubbelmodaal inkomen en de gezeten bovenlaag  net zo als de lagere inkomensgroepen, minimumloners en bijstandstrekkers politiek bediend werden, doordat ze hun bestedingsruimte vaak sociaal, fiscaal goed beschermd vooruit zagen gaan of gerepareerd kregen middels extra inkomensondersteuning via allerlei toeslagen, specifieke kortingen en dergelijke. 

In de politiek is men nu weer bezig om de bestedingsverschillen te versterken door sommige groepen uit de middenlaag zoals gezinnen met jonge kinderen en bezitters van een eigen woning zoveel mogelijk te begunstigen en ouderen, gepensioneerden en huurders juist veel koopkracht af te pakken. Dit gebeurt bij het nieuwe zorgstelsel en het nieuwe huurstelsel middels een herverdeling van welvaart die ongekend van omvang en scherpte is en de al zeer ongunstige belastingherziening van 2001 in ernst evenaart. 

Een voorbeeld uit de praktijk is de gepensioneerde met een bruto inkomen van rond de  € 30.000,- die op z'n enkelvoudige AOW van € 636,69 een 'inkomensafhankelijke bijdrage' voor de zorgverzekeringswet (Zvw) van € 42,01 (6,5 %) moet afdragen zodat hij - na een geringe inkomensvergoeding van € 9,66 (dat is dus wel eventjes een gulle € 1,06 meer dan vorig jaar!) - netto € 604,34 betaald krijgt van de SVB, en over z'n aanvullende pensioen van ongeveer € 21.000,- aan Zvw-bijdrage rond € 932,- (4,4 %) betaalt, zodat hij zich gesteld ziet voor een inkomensafhankelijke bijdrage voor zijn ziekteverzekering van rond € 1.466,- (4,9 % van zijn bruto inkomen !); let wel dat dit komt bovenop z'n nominale premie voor de  zorgverzekeringspolis. Dat wil zeggen dat er eigenlijk een extra verhoging van de belastingheffing in de eerste en tweede belastingschijf is bijgekomen van gemiddeld per schijf 4,9 % voor mensen zonder de vergoeding van een werkgever of uitkeringsinstantie voor de Zvw ! Natuurlijk is dit kabinet wel zo wijs geweest deze Zvw-bijdrage formeel buiten de inkomstenbelasting te houden en geen ziektekosten- of zorgheffing, of zorgbelasting te noemen; over volksverlakkerij gesproken. Van enige koopkrachtcompensatie voor deze nieuwe heffing is echter nauwelijks sprake, tenzij men in aanmerking komt voor een zorgtoeslag. Eigenlijk is sprake van een forse verhoging van de tarieven van de eerste twee belastingschijven voor kleine zelfstandigen en ouderen. Maar volgens de regering Balkenende II/III is deze inkomensachteruitgang "niet onbedoeld'' geweest en dus in haar visie gerechtvaardigd. Deze extra financiële heffing is weggemoffeld gebracht, maar is wel volledig uitgevoerd.  En dan mopperen de ministers nog over het onbegrip van de burgers voor het zo noodzakelijk geachte kabinetsbeleid ! 

Hetzelfde laken een pak is het bij het nieuwe huurstelsel waarbij huurders in de geliberaliseerde en te liberaliseren 'vrije' huursector opgescheept worden met forse huurverhogingen ver boven het inflatieniveau, ongeacht hun inkomenssituatie die de afgelopen jaren nauwelijks of niet de inflatie heeft bijgehouden. Bovendien zal de betaalbaarheidsheffing die de regering volgens het voorstel IBH (Interimwet Betaalbaarheidsheffing Huurwoningen) oplegt aan verhuurders om deze te laten bijdragen aan de verhoging van de huursubsidies voor de laagste inkomens (tegenwoordig huurtoeslagen genoemd), volop verhaald mogen worden op dezelfde reeds jarenlang zwaar uitgemolken huurders door middel van weer extra huurverhogingen. Is men èn huurder èn oudere met een middeninkomen, dan is de inkomensachteruitgang helemaal buitensporig groot. Voor hen is het "na het zuur nog meer zuur". Bij de woorden van de premier dat de economie aantrekt en de koopkracht stijgt, denken ze gek te worden. En het vreemde is dat de politieke kaste van links tot rechts zich volstrekt ongevoelig toont voor de noden van deze ernstig benadeelde groepen uit de middenlaag van ons volk. 

Links hangt tegenwoordig volop de liberalistische leer aan, uitgezonderd de SP, maar beschermt wel met steun van rechts de onderlaag middels toeslagen en kortingen. Allebei zijn ze immers uiterst beducht voor de wassende allochtone populaties. De PvdA-voorstellen van Wouter Bos - voorzover reeds enigszins bekend - behelzen een behoefte- en inkomensafhankelijk systeem van woontoeslagen, fiscalisering van de volksverzekeringen zoals de AOW en afschaffing van de huidige vrijwaring van AOW-premieheffing voor gepensioneerden. Deze voorstellen betekenen zo een verdere aanslag op de toch al wankele positie der middeninkomens. Naar nu berekend is, gaan gepensioneerden met een bruto inkomen van rond de € 30.000,- dik 14 tot 17 % aan koopkracht verliezen !, en dat wordt 'minder meer' genoemd door de PvdA.  Het is een moedwillige linkse inkomenspolitiek van nivellering en verarming tegenover ouderen, indruisend tegen staand pensioenbeleid (met franchise-korting bij de pensioenopbouw) en fiscale wet- en regelgeving. Ze hadden ooit gedacht hierop te kunnen vertrouwen om na hun pensionering, welke vaak al gepaard gaat met financiële achteruitgang, toch gepast hun leven voort te zetten. Om pensioengaten straks te voorkomen zou fiscalisering van de AOW (met gelijktrekking van de belastingtarieven) hoe dan ook gepaard dienen te gaan met een sterke verlaging van de franchise en kan ze redelijkerwijs slechts geleidelijk ingevoerd worden. 

Een pensioen (inclusief AOW) van 70 % van het eindloon is thans bij de meeste pensioenfondsen het maximaal haalbare en vereist dan ook vrijstelling van AOW-premieheffing om niet fors achteruit te gaan. Zij worden 'rijke ouderen' gevonden in socialistische kring. Dit is ronduit belachelijk mede gezien de nieuwe zorgheffing en de huidige torenhoge woonlasten, die velen van hen die geen afbetaalde eigen woning bezitten, ook al afdragen, net zo goed als jongere gezinnen. Beneden de ongeveer € 18.000,- , later onder massieve druk bijgesteld naar €  23.000,-, mag men van de PvdA z'n hand gaan ophouden voor een inkomensafhankelijke ouderenkorting. 

In het algemeen worden verschillende groepen in de middenmoot echt zwaar belaagd. Of het nu gaat om huren, zorg of pensioen, steeds komen de lasten voornamelijk bij deze middengroepen terecht. De steun aan de onderklasse wordt uitgebreid door het laatste beetje aan nog aanwezige onderlinge solidariteit, dat ook wederkerig bedoeld was voor de overige - meest middelbare - inkomensgroepen, af te breken.  

Bij het wijzigen van het arbeidsmarktbeleid naar soepel ontslag en verhogen van de pensioenleeftijd wordt totaal voorbijgegaan aan de natuurlijke werkelijkheid van het tanen van veerkracht, gezondheid en vaardigheden bij het vorderen van de leeftijd. Langer mogen doorwerken is slechts aan weinigen gegund. Is men als oudere werkloos geraakt en zonder geschikt netwerk, dan wordt de kans op nieuw passend werk zeer gering. Een regering van PvdA met CDA of VVD is met al dit soort voorstellen gemakkelijk te vormen omdat voor geen van al deze partijen de belangen van hun gegoede kiezers en bestuurlijke elite zelf geschaad worden; kijk maar naar het verleden. Ze bijten elkaar allerminst. Het politieke systeem van verdeling van het volk door middel van de politieke schijntegenstelling tussen links en rechts waar de bestuurlijke kaste met haar banenmachinerie voor partijleden heel wel bij vaart, blijft zodoende aangenaam stabiel.   

Bij wat zich tot op heden aan politieke nieuwlichters heeft aangediend, is ook geen aandacht en begrip te bespeuren voor de welvaartsachteruitgang van deze middengroepen van ons volk. Het algemene, nationale belang, anders dan van het grote bedrijfsleven, is geen richtsnoer meer. Het is allemaal (neo)liberalisme en bevorderen van vrij verkeer en marktwerking wat de klok slaat. En men laat zich in gijzeling houden door de sociale, financiële en andere eisen die de afgedwongen integratie stelt, ingegeven door de buitengewone grote angst voor het allochtonendom dat hoe dan ook op z'n wenken bediend en tegemoet gekomen wordt.